Tijdens de kerstvakantie werd het tussen al het feestgedruis even stil...
Bijzonder triest nieuws voor de juffen, meesters en kinderen van de Bloesem...
Juf Lutgarde, we zullen je missen...
Als er iemand doodgaat
die je heel goed hebt gekend
dan is het nogal logisch
dat je erg verdrietig bent.
Misschien is het je oma,
misschien is het je hond,
misschien is het een ander
die je ook aardig vond.
Als er iemand doodgaat
die je heel goed hebt gekend,
dan is het nogal logisch
dat je erg verdrietig bent.
Want doodgaan is iets missen,
het maakt je ook wel bang.
Toch zal je er aan moeten wennen,
al duurt dat vaak erg lang.
In de klas maakten we tijd om te praten over "dood zijn" en "missen", lazen we het verhaaltje van Derk Das, en schreven we onze wensen voor juf Lutgarde op kaartjes, die we met heel de school de lucht instuurden aan witte ballonnen ...We richtten een stil hoekje in ... waarin 1 van ons al een tekening maakte, voor het pas overleden hondje van haar tante, dat ze nu zo hard mist...
We maakten een lieve-woorden-doosje ... lieve woordjes kunnen namelijk een glimlach op je gezicht toveren, ookal heb je veel verdriet...
2 reacties:
Stilstaan bij de harde realiteit is niet altijd even makkelijk. Dapper dat er in de kiwiklas zo open mee omgegaan wordt.
Jullie hebben knap gewerkt rond zo'n moeilijk iets... verdriet hebben mag!!!
Een reactie posten